Yad Vashem

Hoi allemaal,

Afgelopen maandag ben ik met Willian en 7 andere vrijwilligers naar Yad Vashem, het holocaust museum geweest. Bij de ingang hadden we een audiotour geregeld, waardoor we in het museum een 'gids' hadden. 

Bij binnenkomst van het museum werd het leven van de Joden voor de oorlog geschetst. Dit was een leven van saamhorigheid en vrijheid. Hoe verder je het museum in liep, hoe beperkter de vrijheid van de Joden werd. Er kwamen steeds meer wetten en regels om de vrijheid en het normale leven in te perken,de Joden apart te zetten en het uitroeien van het Joodse ras als uiteindelijke doel. Er kwamen regels als 'verboden voor Joden' bij winkels en andere openbare gelegenheden, de Jodenster, Joden mochten niet met niet- Joden trouwen en ga zo maar door. Veel Joden vluchtten uit Duitsland weg. Er kwamen ook getto's, speciale wijken voor Joden, zodat ze gescheiden leefden van de rest van de bevolking. Het leven van in zo'n getto werd een verschrikking. Er was kinderarbeid, honger en dood. Een overlevende van zo'n getto zei: "Wij konden zien hoe goed het leven buiten de getto was, terwijl veel inwoners van de Getto langs de kant van de straat stierven van de honger ". Omdat mensen zo'n enorme honger leden keken ze niet meer om naar hun medemens. Een jongen bijvoorbeeld ging naar zijn oma om te kijken of zij nog eten had. Bij het huis van de oma aangekomen, bleek dat de oma was overleden. Het eerste wat het jongetje deed was kijken of er nog eten was en dit eten opeten. Dit soort beelden van het leven in de Getto werden gefilmd en aan de buitenwereld geshowd. Deze manier van propaganda werd gebruikt om mensen te laten geloven dat Joden niet meer als dieren waren of parasieten zoals ze ook wel werden genoemd. Hoe kan de mensheid zo ver komen?! Als je niet stierf van de honger werd je weggevoerd naar een kamp, om vaak nooit meer terug te keren. 

Er was ook een gedeelte over massamoorden. Een overlevenden vertelde  haar verhaal in een video. Ze was tussen de lijken terecht gekomen, maar was niet gewond en wist te ontsnappen, ze was nog maar 6 jaar oud, zes jaar. 1 van de 3 overlevende van een vernietigingskamp, had zijn verhaal ook gedeeld. Dit vernietigingskamp werkte met vrachtwagens. In de vrachtwagens moesten mensen instappen, de vrachtwagen vulde zich met gas en na een korte rit werden er lijken bij de crematieplaats afgeleverd. De overlevende had als werk dat hij alle bezittingen van de mensen moest sorteren. Op een dag kwam hij de persoonsbewijzen van zijn moeder tegen. Een andere medewerker vertelde hem dat zijn moeder niet meer leefde, maar hij wilde het niet begrijpen, hij was nog maar 13 jaar oud. Iemand die een concentratiekamp had overleefd, zei: "Nothing belongs to us anymore: they have taken away our clothes, our shoes, even our hair... They will even take away our name." (Niets is meer van ons: Ze hebben onze kleding afgenomen, onze schoenen, zelfs ons haar hebben ze ons afgenomen.... Ze zullen zelfs ons onze namen afnemen.) Dit geeft wel aan hoe weinig hoop er nog was, mensen wilden liever sterven dan leven. Dit zijn nog maar fragmenten van onschuldige kinderen uit de verschrikkelijke oorlog.

Vlak voor de bevrijding, moesten de Joden uit sommige kampen, dagen achter elkaar lopen. Veel van hen overleden door honger, uitdroging en vermoeidheid. En toen kwam de bevrijding. Maar de bevrijding bracht voor veel Joden geen rust en vrede. Veel hadden geen huis om naar terug te keren en veel waren/ zijn psychisch zwaar beschadigd, daar zijn zelfs nu de gevolgen nog van te zien. 
Het is zo tragisch, zo verschrikkelijk oneerlijk dat mensen, omdat ze van een bepaald ras zijn niet mogen leven, niet gewenst zijn, onderdrukt en vermoord worden. Onmenselijk. 

Marlies